Twee dopjes moesten op mijn Windesheim fiets. Ik had ze kennelijk bij het oppompen in mijn broekzak laten zitten. Eerst dacht ik dat het van mijn eigen fiets was, daarna belanden ze op een bureau, vergat ik ze, gingen ze in een andere broek. Het werd een uitdaging, een notitie, een taakje en uiteindelijk een ergenis. Het lukte donderdag eindelijk: ventieldopjes zaten weer op hun ventiel. Pfff en zo gaat het met de meeste kleine taken. Hersenfuncties happeren wel eens bij mensen in grote stress, verdriet of rouwen. Is aangetoond. Je bent emotioneel, soms onbewust, met hele andere zaken bezig dat heel veel mentale energie vergt. Ik sjouw dus notitieboekjes mee, zet “wekkertjes”, vergeet dingen. Het kost zoveel tijd.
Joan Didion beschrijft dit proces over haar leven een jaar na de plotselinge dood van haar man in 2003 in Het jaar van magisch denken (Prometheus 2006, orgineel is nog prima verkrijgbaar). Een fantastisch ontroerend, komisch en treurig boek (afhankelijk van je stemming.) Pas maanden na zijn overlijden (en het weer gezond worden van haar dochter die op het moment van overlijden van haar man door ziekte in coma lag) was ze in staat alles goed op een rijtje te krijgen. Haar hersenen lieten haar veelvuldig in de steek, of leken zich een andere “werkelijkheid” voor te stellen.
Het is een heel proces met doden. Wanneer zijn ze dat precies. Mijn vader is nu drie weken geleden overleden, maar nog zeker niet “dood”. Er komen veel herinneringen boven, wat schuld en of en hoe het anders kon. Didion zegt daar wijze woorden over aan het einde van haar proces:
“Ik weet waarom we de doden levend proberen te houden: we proberen ze in leven te houden om ze bij ons te houden.
Ik weet ook dat er, willen we zelf leven, een punt komt waarop we de doden moeten laten gaan, ze moeten loslaten, ze dood moeten laten zijn.
Laat ze maar een foto op tafel worden.
Laat ze maar een naam op de rekening van het spaarfonds worden.”
Het zal even duren, soms met verdriet en tegenzin. Ook de dopjes vonden hun wiel weer.
No comments yet.