Drie maanden geleden, op 1 december, nam ik een eerste stap in cardio medicijnloos door het leven gaan. Eigenlijk compleet medicijnloos door het leven gaan. Op een ibuprofen na, slik ik niets. Cardio medicatie, belangrijk én rotzooi. Wetenschappers zijn er nog niet helemaal uit. Maar het is een goudmijn voor de leveranciers van beta-blokkers en aanverwante middelen. Als je er aan zit, kom je er nauwelijks vanaf. Het lichaam stelt zich er op in. Het metabolisme verandert. Er zijn lijsten bijwerkingen van deze middelen. Van de beta-blokkers werd ik traag en moe. Die gingen er na een jaar uit. Mijn hartslag ging dus niet meer boven de 140, geen ritmestoringen, dat was geregeld. De pacemaker regelt al het stilvallen van mijn hart. Daar is (nog) geen medicijn voor. Deze sleep ik mee tot mijn dood. Ik beschouw het als een soort van verzekering.
Wat die medicatie in mijn lijf allemaal gedaan heeft, weet ik niet. Heel veel, lang en intensief bewegen was niet prettig, afvallen nagenoeg onmogelijk. Dus bewandelde ik een alternatief pad: de ablatie. Door corona duurde dit wat langer. Het was geen acute zorg, maar er dient wel een ok-bed gereserveerd te zijn. En dus werd het 1 december jl, in het AMC. De procedure klinkt simpel: sneetje in de lies, kabeltje met camera en brandertje naar het hart en een paar zenuwknooppunten aanbranden. (Dit zijn de veroorzakers van mijn hartritme stoornissen.) Kabeltjes er weer uit, en gaatje dicht. Uiteindelijk dagopname. 7 uur in de ochtend erin, 8 uur ok, bijkomen en om 7 uur ’s avonds ging ik weer naar huis. En dan wachten, een paar maanden, tot zich bindweefsel gevormd heeft. Tada weg hartritmestoornissen. In januari gaf de cardioloog aan dat mijn hart “fantastisch” is en de medicatie afgebouwd kan worden. Dus na elkaar ging de ritmeregulator uit mijn medicijndoosje, vorig week de bloedverdunners (geslikt vanwege de ablatie) en nu de bloedvatverwijderaars.
Misschien, als wel vaker, heb ik het proces en de effecten van een ingreep op mijn lichaam onderschat. Het mentale proces dat ik de rest van mijn leven een hartpatiënt zal zijn, heb ik tijdens corona verwerkt. Je moet wat doen! (of een boek schrijven 😊) In november werd ik zenuwachtig. “Wat doe ik mezelf aan? Het liep soepeltjes met die medicijnen, en ja is dat afvallen echt wel zo belangrijk?“. En na een weekje weer aan het werk. Gelukkig was de Kerstvakantie er om uit te rusten. En daarna weer als een gek aan het rennen. Flashbacks van vijf jaar geleden kwamen me voor de geest, een periode waar dit hele gedoe een climax kreeg. (https://blogmania.nl/2018/09/23/zo-dat-gaat-hart/)
Inmiddels stroomt er sinds een paar dagen dikker bloed door wat dunnere aderen. Een stukje fietsen gister topte mijn hartslag op 195. Vandaag bijkomen. Mijn gemiddelde hartritme is van 56 gestegen naar 70. Langzaam begint me te dagen dat ik in een soort-van revalidatietraject zit. Ik moet weer aan een “gewoon” functionerend hart wennen. Geen ritmestoornissen, geen medicatie. Dat is zeker 7-8 jaar geleden! Ik neem er even de tijd voor.
No comments yet.