DISCLAIMER: bezint eer ge gaat lezen!
Nieuwe ontwikkelingen kun je omarmen, nieuwsgierig naar zijn of bang van worden. Angst is, heb ik geleerd, een slechte raadgever. Zeker als je uit angst geboren een boek schrijft over nieuwe media. En als je wetenschapper bent. Manfred Spitzer heeft met het boek Digitale Dementie Hoe wij ons verstand kapotmaken zichzelf en zijn lezers een slechte dienst bewezen. Spitzer is Wetenschapper met een hoofdletter W. Hij is Prof. Dr. Dr. en vooraanstaand geheugenonderzoeker. Zijn claim, en daar wordt het boek mee gevuld om dit te onderbouwen, behelst dat het gebruik van digitale media ons dom maakt. Nu is digitale media voor Spitzer nagenoeg alle media: internet, televisie, muziek, sociale media, gaming etc.
Ik heb, moet ik eerlijk zeggen, het boek niet uitgelezen. Na een paar hoofdstukken waren mijn tenen al 180 graden krom getrokken. Ervaring heeft geleerd om bij dit type “aanvallen” op ontwikkelingen de wetenschappelijke claim maar eerst duidelijk te onderzoeken. In 2008 verscheen het verhelderende boek Grand Theft Childhood van Harvard Medical onderzoekers Lawrence Kutler en Cheryl Olson. Zij vroegen zich af hoe het kwam maar game critici nadruk legden op het agressie verhogende karakter van games (bv shooters) zoals GTA (Grand Theft Auto) terwijl misdaadstatistiek aantoonde dat onder de hardcore gaming doelgroep (jonge mannen) criminaliteit afnam. In een meta onderzoek (waar het leerzame boek een beschrijving van is) ontdekten de onderzoekers in de eerste plaats dat de duizenden onderzoeken vaak irrelevant waren. Om diverse redenen hanteren wetenschapper referenties zonder deze te controleren. Dat levert ze namelijk naam op in hun peergroup. En zo refereert het ene onderzoek zonder controle oid naar het andere.
Dus hanteer ik bij dit type boeken de steekproefaanpak: check van de relevante aangehaalde onderzoeken. Op pagina 24 wordt de losse stelling neergelegd: “Computergebruik op vroege kleuterschoolleeftijd kan leiden tot aandachtsstoornissen (16) en op latere kleuterschoolleeftijd tot leesproblemen (17)”
Als ouder ga je nu natuurlijk even nadenken. Je pakt de iPad van je kind af en legt de speeltijd op dertig minuten per dag. Toch! Maar (16) refereert aan een artikel getiteld ‘Early television exposure and subsequent attentional problems in children’ (2004) Christakis e.a. (voor de liefhebber: http://pediatrics.aappublications.org/content/113/4/708) Zoals ik al aangaf, voor Spitzer zijn ALLE digitale media hetzelfde. Ik heb dit vervolgens bij diverse noten gecheckt en het is wetenschap onwaardig. Dat is wel logisch: de snelheid waarmee nieuwe digitale media hun intrede doen en de schaal waarop ze worden geadopteerd houdt geen tred bij de snelheid waarop de wetenschappelijk wereld acteert. Dat zou Spitzer moeten weten.
Dat leidt tot rare conclusies: tablets dienen uit het onderwijs verbannen te worden. Dat het nu vaak als LEESTOOL gebruikt wordt is voor Spitzer oninteressant. Hij ziet een belangrijk verschil tussen het consumeren van een tekst via een boek en via een tablet. Wat dat dan is legt hij niet uit.
Ik ben afgehaakt na het hoofdstuk Digitale games : slechte cijfers. Hear say viert hoogtij. “Ego shooters als Crysis 2” zorgen ervoor dat rekenprestaties van kinderen in het lager onderwijs zo slecht zijn. Er worden vage grafieken getoond om aan te tonen dat hoe meer games er gespeeld worden, de cijfers omlaag gaan. Het hele afsluitende citaat, en toen sloot ik het boek:
“Als u dus echt wilt dat uw kind op school slechtere cijfers haalt en zich in de toekomst minder om u en om zijn vriendjes bekommert, maar alléén als u dat écht wilt, doe dan uw kind dan vooral een spelcomputer cadeau! Dan levert u meteen een bijdrage aan de toename van het geweld in het dagelijks leven.”
Mijn kinderen, Aleida en Fabian, hebben gelukkig mijn wreedheden overleefd. Ondanks tv mogen kijken, laptops, game-devices, internet en mobiele telefoons zijn ze groot, volwassen , gelukkig, niet agressief en slim geworden. Het loopt zo’n vaart nog niet.
No comments yet.