Soms, heel soms lees je een stukje dat je denkt, man wat is dit makkelijk, populistisch bijna. Beetje goedkoop ook, en journalistiek anno 2020. Het betreft het stukje Hoger onderwijs gaat na de zomer op dezelfde amateuristische voet door: klungels. Van adjunct-hoofdredacteur Frank Poorthuis (Brabants Dagblad) die in quarantaine lijkt te zitten. Hij moest deze maand twee keer collegegeld voor zijn studerende kinderen aftikken, ruim 4.000 euro. Een hard gelag. Ik begrijp dat dit jou als ouder én belastingbetaler een waas voor de ogen geeft. Frank, ik zal me even voorstellen, Bertrand, hogeschooldocent bij Hogeschool Windesheim, in Zwolle. Onderdeel met een reeks andere hogescholen én universiteiten van dat hoger onderwijs dat het geld indirect uit je zakken trekt. Zonder kennelijk duidelijk te maken wat we er voor doen. Ik zal daar een poging toe wagen.
In het college Finance, onderdeel van de minor Entrepreneurship, vroegen studenten pre-corona, hoe het toch kan dat ze 2100 euro per collegejaar moeten betalen en daar maar een paar contacturen per week voor krijgen. Goede vraag natuurlijk. Nadeel van de context was dat ik ze een onderzoeksopdracht gaf om eens uit te zoeken wat er allemaal aan vaste kosten aan een campus hangen, en wat een docent allemaal doet, naast die zichtbare contacturen. Voor studenten uit het eerste tot en met het vierde jaar (en daaraan voorbij) wel te verstaan. En of ze ook eens konden kijken naar het bekostigingsmodel van het HBO. Wat het betekent als je een groei-opleiding bent zoals HBO-ICT waar ze studeren? En wat we ontvangen als ze 6de jaars worden? Ze hadden een beetje spijt dat ze de vraag gesteld hadden. Voor hun ontwikkeling als aankomend professional én ondernemer was de les en het onderzoek leerzaam. Een opdracht die onder journalisten misschien navolging verdient.
Ik introduceer graag even mijn collega’s Barbara en Diederik. Ze zijn net iets hoger ingeschaald dan ondergetekende, hoogleraren aan respectievelijk de UvA en Erasmus Medisch Centrum. Net zoals ondergetekende werken ze hard, een drukke agenda, hebben vaste patronen en ingesleten gewoontes, een keur aan fysieke en online activiteiten. Én zagen ze corona niet bepaald aankomen. Barbara had helaas geen tijd om de laatste Teams en 365-Powerpoint versies van Microsoft te leren kennen. (je kunt daarin namelijk mooie achtergronden plaatsen en de klas in een collegezaal opstelling zetten.) Barbara heeft andere skills. Barbara, op de Uva bij de faculteit Economie ook bekend als mevrouw Baarsma, kan soms even te lang haar microfoon op mute hebben staan. Daar staat tegen over dat ze een dijk van een actuele kennis van de financiële markten bezit. Diederik (bekend als doctor Gommers op de gangen van het Erasmus MC) heeft deze week flink aan zijn presentatie- en omgangstechnieken kunnen werken. Ook handig als hij straks zijn colleges in een hybride vorm moet gaan opnemen.
Allemaal hebben we de afgelopen maanden keihard gewerkt om ons onderwijs naar 100% digitaal te krijgen. Dat is inclusief alle toetsing, leermiddelen, repatriëren van studenten die internationaal waren, daar weer vervangende opdrachten voor bedenken, stages die in rook op leken te gaan in goede banen leiden etc. etc. etc. Zonder zicht, want dat gaf minister Slob niet tot eind mei, hoe het er na de zomer uit zou gaan. En ja dan heb de voorbereiding voor september al voor de boeg. En ook onder mijn collega’s waren er genoeg met tweeverdieners, kleine kinderen etc. etc. etc. (drie keer is helemaal hip anno corona).
Want daar beste Frank, zit voor het onderwijs de grote uitdaging. Een “schandalige wijze waarop die onderwijsinstellingen zich op het nieuwe seizoen hebben voorbereid.” “Maar alle campussen zijn nog gesloten.” Uhm nee, maar de capaciteit is helaas niet iets waar wij iets aan kunnen doen. Onze landelijke overheid heeft een set regels en richtlijnen meegegeven waar onze facilitaire diensten in een paar weken in de zomer maar kaas van moesten maken. Let op, we mochten in eerste instantie studenten in het OV alleen laten reizen tussen 11:00 en 15:00. Veel planplezier. Dus we zijn blij, en dat geldt voor de hele linie, dat we fysieke contacttijd hebben kunnen regelen voor eerstejaars (binding), studenten met leerproblemen (want we zien graag goede kansen voor iedereen) en voor opleidingen die spullen nodig hebben die alleen op de campus beschikbaar zijn (denk zwembaden, techniekzaken, LivingLabs voor ouderenzorg etc. etc. etc.)
Kijk, ik weet ook wel dat je de kern van je stukje niet zo laat moet plaatsen. Excuus daarvoor. Voor ons, hoger onderwijs, is de vraag hoe het “nieuwe normaal” eruit gaat zien. Dat we niet terugkeren naar 100% zoals het in februari was, is helder. Ruim een half jaartje geleden (klinkt weer anders dan driekwart jaar, want feitelijk zijn het pas zeven maanden). Maar we zitten eigenlijk in een “ander” normaal, populistisch een “alternate normal”. Als we eens wisten wat het nieuwe normaal voor het onderwijs zal zijn, konden we ons onderwijs gaan ombouwen. Deels de fysieke locaties, deels alle materialen. Een klus Frank die een jaar of wat zal gaan duren. We hebben de knappe koppen er al zitten hoor. Niet alleen de CEO van Fletcher heeft een paar vriendjes, wij hebben er honderden die over innovatief onderwijs nadenken. Dus er zijn scenario’s, alleen nu is er urgentie. En weinig tijd, want ja crisis. Dus als je dat met jouw vriendjes zou willen duiden, hebben we wat aan je tijd, skills en netwerk. En dan vraag ik mijn collega’s van journalistiek of je daar online wat gastcolleges over wil geven.
“Maar misschien valt er wat te leren bij de commerciële mannen en vrouwen van deze wereld.” Fletcher zet er tien slimme mensen op en hebben het probleem opgelost. “Klungels” in het onderwijs lukt dat niet. Nee, om een paar redenen. Ik zou zeggen lees dat interview met Rob Hermans, als docent, journalist en/of ondernemer. Het is slim, het is gewaagd, misschien ook niet zo ethisch en op de lange termijn? Onze constrains zijn wat anders. Inspecties en accreditatie-commissies rekenen ons redelijk snel af. Snel investeringsgeld is ook niet aanwezig. We kunnen de aanbodkant van de studentenmarkt ook niet bepalen. (“Hé, als je bij ons komt studeren krijg je 4 jaar gratis ontbijt!”) En een onderwijsinstelling in Zeeland openen, zie daar het personeel maar eens voor te krijgen. Ach, waren we maar wat commerciëler. (o nee daar hebben we bij de Universiteit van Groningen wat ervaring mee. ) Dit collegejaar drijven we maar op “goed is al uitstekend.”
Gosh Frank, wat zou ik graag de hele dag thuis kunnen zitten en stukjes tikken. O ja, dat thuis zitten klopt. Dat stukjes typen ook, en coachen en digitaal lesgeven. Ik mag ook nog eens niet van Utrecht naar Zwolle met mijn mondkapje een uur in de trein. Wat ik met liefde in mijn onderwijshart doe. Ik woon in een Code Rood gebied, dus helaas zie ik de komende weken mijn studenten alleen online. Ze vertrouwen me niet.
Frank, het is een wat lange reactie geworden. Populistisch had ik nu even gekeken naar de baankansen van een Journalistiek-student en je een cynische draai om de oren gegeven. Maar ik met mijn tweedegraads Nederlands en jij met je academische opleiding Letteren (de minste baankans anno 2019) zijn toch goed terecht gekomen. Mocht je echt in quarantaine zitten, sterkte! Dat zijn geen grapjes. Ik heb, o ironie, een ‘studenten ellenboog’ en een bacteriële ontsteking in die arm. Een risico van veel op je elleboog steunen als je achter je laptop zit. Succes met de journalistiek, de studerende kinderen en de letteren. Ik volg je.
Dit artikel is op persoonlijke titel geschreven. De schuingedrukte stukken zijn citaten uit het artikel van Frank Groothuis.
No comments yet.