Jeugdzorg: ga er maar aanstaan!

Gedurende 9 maanden werk ik in de wereld van de jeugdzorg. Een bijzondere wereld van moeilijke problemen, hardwerkende hulpverleners en hartverscheurende verhalen. Ik ben gezegend dat ik voornamelijk “gezonde” kinderen ben tegengekomen in mijn leven als volwassene. Want er kan veel mis zijn, van “huis-tuin-en-keuken”-problemen als gameverslaving en anorexia, tot zware psychologische storingen, heftige gezinssituaties, zwerven etc. Daarnaast is de organisatie van jeugdzorg erg complex. Veroorzaakt door ingewikkelde regelgeving, diverse geldstromen, korte termijn politiek en duizend-en-één belangen. Wat meestal goed gaat! Maar soms verdwijnt een kind tussen wal en schip. Dat is altijd verschrikkelijk. Fouten maken is menselijk, zeker in een wereld dat mens- en maatwerk is. Waar door overprotocolisering en politieke druk het vergrootglas van de media boven op staat. Ja ik breek hier een lans voor de jeugdzorg. Krant, televisie en internet scoren makkelijk.

Een makkelijk stukje zou de belachelijke acties van Bureau Jeugdzorg rondom “zeilmeisje” Laura aan de kaak te stellen zijn. Als vader zou ik zeggen, belachelijk acties, als ondernemer zeg ik , steun dat kind in het bereiken van die droom, faciliteer en minimaliseer de risico’s. Als burger zeg ik moet dat nou allemaal bureau jeugdzorg en justitie?
Toch is BJ de uitvoerder van een politiek beleid, dus moeten we bij het loket Den Haag zijn.

De jeugdzorg heeft een imago-probleem. De aandacht is negatief, gericht door journalisten die vaak weinig deskundigheid aan de dag leggen. “Jeugdzorgbashen” lijkt het soms op. Een snel stukje over Laura is makkelijker (en makkelijker scoren) dan diep ingaan op werk en keuzes die gemaakt moeten worden. Lees Een moeilijke jeugd De zoektocht van Anita Leeser, kinderrechter (door Loes de Fauwe) er maar eens op na.

De overheid zal tijd moeten stoppen de complexiteit van de jeugdzorg uit te leggen. Erkennen dat er fouten gemaakt worden, laten zien dat er veel , heel veel goed gaat. Hoe moeilijke zaken werken. Het zal een proces zijn van lange adem, maar absoluut noodzakelijk als je wilt dat mensen positief naar de jeugdzorg kijken, niet bang zijn er hulp te vragen en zin hebben en houden er te (blijven) werken.