Ik ben een fan van America, niet de Amerikanen overigens of de politiek, nee de geschiedenis en deels de literatuur. Als ik er ooit tijd voor zou hebben zou ik de Amerikaanse geschiedenis willen bestuderen, het liefst aan een gerenommeerde universiteit in de US. Drie jaar geleden ben ik door een deel van Amerika getrokken, o.a. New York, Washington, Gettysburg en Philadelphia. Een jaar later deed ik nog Boston aan. Amerika is een raar land, hun geschiedenis begint in de 17de eeuw. Alles daarvoor hebben ze uitgemoord of in een klein gebied ondergebracht: de Indianen.
Mijn favoriete plaats is Boston. Op een klein oppervlakte staan alle fasen van de geschiedenis bij elkaar, en nagenoeg ongeschonden. De haven in de baai waar de eerste christenen in de 17de eeuw aan land kwamen, de snelle groei tot het politieke centrum in de 18de eeuw (tot Washington dat overname), de groei tot economisch handelscentrum tot New York dat in de 19de eeuw dat weer deed. De rivier over en je wandelt het terrein van Harvard op. Ik heb een metroticket bewaard als belofte aan mezelf om zeker nog een keer terug te komen.
Philadelphia speelt een even belangrijke rol. en hier heeft mijn song ook betrekking op. Van de boss, Bruce Springsteen, Streets of Philadelphia uit de gelijknamige film met Tom Hanks (1993). Het centrum van de stad is bijna een pretpark. In 1776 riepen de Founding Fathers hier de Onafhankelijkheid uit. Het centrum is omgeven door hoge en lelijke gebouwen, de orginele gebouwen zijn natuurlijk herbouwd en soms gewoon een facade. De echte Liberty Bell (het Amerikaanse vrijheidssymbool) is veilig opgeborgen. Het gevoel van in Mainstreet van Disneyland bekroop me soms. Maar ik stond ook in al die drukte op een stil klein begraafplaatsje bij het graf van Benjamin Franklin en realiseerde me de stap die deze mensen hebben genomen om het machtigste land ter wereld, Engeland, uit te dagen. Maar het begon in Boston, met de Boston Tea Party. In de komende politieke strijd zal dat begrip weer terug komen. de Tea Party.
No comments yet.