Twee boeken zijn al weken niet van mijn keukentafel weg te slaan. Ze schreeuwen ook een beetje om aandacht, zeker de roze. De voetprintariër van Kees Aarts. Gekregen voor Kerst. Om meer inhoud te geven aan mijn groene doelstellingen voor de jaren 2020 – 2024. Ik wilde iets praktisch, korte termijn, tastbaars. En aan dat doel voldoet dit boekje wel. Uiteindelijk, want het eerste deel staat al in heel veel andere boeken die ik gelezen heb. Ja we hebben er door ruim 100 jaar slecht beheer op deze planeet een puinhoop van gemaakt. En uit het nieuws is af te leiden dat we ook slecht gaan slagen om doelen voor 2025 en 2030 te gaan halen. Plannen op papier zijn weerbarstiger in de werkelijkheid. Weerstanden komen boven tafel. Er zijn genoeg mensen die nog steeds niet overtuigd zijn van de noodzaak om veel meer om ons milieu te geven. En dat begint, voor mij, hoe klein misschien ook, bij mezelf. In 2020 is de tuin nagenoeg tegelvrij gemaakt, liggen de zonnepanelen op het dak, rij ik nog steeds geen auto, eet slechts één keer in de week vlees etc. etc.
Maar de grootste impact op mij had De goede voorouder van Roman Krznaric. Een filosoof. Bah wat een vervelende probleemstellingen geeft die man! Ik ben nu aan het nadenken wat ik op de lange termijn voor mijn aankomende kleinkinderen kan doen. Ze zijn er nog niet. Hun “ouders” in de vorm van mijn vier kinderen en hun partners wel. Welke nalatenschap creëer ik? Heel lang geleden stond er in ons huis, toen ik jong was, jaren ’70, een pocketboekje in de kast: Het Rapport van de Club van Rome. Vraag me niet waarom ik dit weet. (Ik weet zelfs waar hij in de kast stond). De aankondiging van de problemen waar we nu in zitten.
Vervelende vragen
De goede voorouder stelt nieuwe vragen aan de lezer. Vragen over lange, ultralange termijn. Voor mij voor na 2050, een moment dat ik verwacht nog net mee te gaan maken. En dan zijn mijn kinderen van mijn leeftijd en hun kinderen van hun huidige leeftijd. Is het dan fijn om te leven?
In een studentenproject uit vorig schooljaar situeerden we de Randstad in de buurt van de IJssel. De kust in Nederland zou zomaar eens een stuk op kunnen schuiven. Ons korte termijn denken overheerst in heel veel discussies. In het verleden bouwde de mensheid in honderden jaren een kathedraal. Nu zou project ondenkbaar zijn. Welke voorspellingen heb ik voor de toekomst? Wat zijn voor mij de beste redenen om me te bekommeren op een generatie die nog geboren moet worden? Goede vragen, want zij hebben geen stem, en als wij er nu niets aan doen een beroerde toekomst.
En dan?
Ik ben er dus mee bezig. Ik wandel en raap de rotzooi op die anderen achter gelaten hebben. Een leuker woord is plastic-hunt. Ik denk kritisch over verpakkingen na en in mijn hoofd speelt dan de vraag, wat laat ik precies achter? Ik denk dat mijn generatie, die van 50 – 75, wel eens in een soort Gouden Eeuw heeft geleefd. Niet de zorgen van een voorbij oorlog en opbouw, vrede en veiligheid, veelal kunnen werken en prettige pensioenen, goede en betaalbare zorg. Ik kijk, met nog tien jaar te werken optimistisch naar mijn pensioen. Maar niet zo naar de wereld die daarachter schuilgaat.
Het is dus tijd om ver voorbij mijn graf te denken en actief te worden. Deze twee boeken zetten mij aan het werk. En aan het denken. En aan nog meer werk. Ze zijn me het waard. Voor al dat kroost die nog moeten gaan komen. En hun kroost.
Mocht u één of beide boeken interessant vinden: koop bij uw lokale boekhandel.
No comments yet.