240 tot 260 slagen per minuut. Dat is wat mijn hart de afgelopen weken soms slaat. Uren achter elkaar en dan wel in stilstand. Ik zit of lig, als dat kan. Lesgeven en bewegen is dan een uitdaging. Mijn hart klopt bijna letterlijk in mijn keel. Boezemfibrilleren heet dat in vaktermen. Het is ernstig én zeer vermoeiend. Ik fiets gevoelsmatig de Alpe-d’Huez op terwijl ik stilzit. Zweetparels en gehijg horen daarbij. Trap op lukt fysiek niet. Studenten zullen zich misschien afvragen wat ik aan het doen ben. Overleven, zou het goede antwoord zijn.
Het was confronterend om de ritme-specialist deze week te horen uitleggen wat hij zag in de data die de Reveal, mijn onderhuids geïmplanteerde hartmonitor, had vastgelegd.
“Poeh dat zijn pieken meneer, dat zal vermoeiend zijn.” Vertel mij wat.
“En dat andere ziekenhuis heeft geen contact met u gezocht?” Nope.
“Wij hanteren 150 als ondergrens, daarboven geven we het wel aan de cardioloog door.” Niet gebeurt, maar daarom zit ik ook hier. En dat zou bij mij dan een dagtaak geweest zijn de afgelopen weken.
“O en afgelopen zondag om 7 uur stond uw hart 4,8 seconden stil. Last van gehad.” Nee ik sliep, toen wel.
“Die voorgeschreven medicijnen door de cardioloog moeten we misschien niet doen. Dat is te gevaarlijk. Anders krijgt u nog tragere ritmes. Dat ga ik wel met de cardioloog bespreken.”
Mijn eerste ervaringen dateren vanaf januari. Het werd vervelend in maart omdat ik nog een ander ritmeprobleem heb. De snelle ritmes kunnen worden afgewisseld met even stilstand. Eén, twee, drie, vier, vijf. En out. Of 30 tot 40 slagen per minuut. Een gezond lichaam heeft dat lage ritme als het slaapt (en staat ook weleens even stil). En wordt aan de bovenkant op 150 “afgetopt”. Maar bij mij lijkt de elektriciteit in mijn hart niet helemaal op orde.
In maart ging ik dus out, want dat gebeurt als je meer dan vijf seconden geen bloed naar je hersenen krijgt. De hartritme afwijking is niet dodelijk, het omvallen kan vervelender zijn. Als je auto rijdt bijvoorbeeld. Je kunt je er iets bij voorstellen. Na wat experimenten met beta-blokkers (snel gestopt) was het in mei – augustus redelijk rustig. Maar de laatste twee weken werd het echt vervelend. Er is nu, na de second opinion, een voorstel voor een plan.
Tussendoor: hartritmestoornissen komen veel voor! Door invloeden als overgewicht, stress, alcoholgebruik om er maar een paar te noemen, hebben bijna 200.000 Nederlanders last van boezemfibrilleren. Eén van die Nederlanders is Bert Overbeek, trainer, veranderkundige én auteur van een reeks aan managementboeken. Recent verscheen De ritmes van het hart juist over dit thema: zijn ervaringen in verhaalvorm over tien jaar leven met hartritmestoornissen. Ook bij hem boezemfibrilleren. In zijn verhaal beschrijft hij de start, zijn zoektocht naar aanleidingen en oplossingen in het reguliere én alternatieve kanaal. Ook passeert nog het thema erectiestoornissen. Achter de oorzaak is hij niet gekomen. En alle alternatieve methodes zijn uiteindelijk als niet-werkend gebleken. Mee leren leven was geen optie dus hij heeft uiteindelijk een ablatie ondergaan.
Het boek vind ik niet zo sterk, maar dat gaat vooral om wat schrijf en -redactietechnische zaken. Waar ik blij mee ben is dat de zoektocht naar het “waarom” soms een kansloos traject is. Het verhaal heeft me zeker geholpen. Een shortcut van 9,5 jaar om niet te zoeken in het alternatieve circuit, de levensstijl van veel meer bewegen en nauwelijks alcohol snel te accepteren, relatiestress te voorkomen en over erectiestoornissen (neveneffect van onzekerheid, medicijnen etc.) niet na te denken. Het is allemaal erg vroeg. In mijn geval gaan we nog een MRI doen om toch dichtgeslibde bloedvaten uit te sluiten, aanvullend bloedonderzoek om mogelijke fysieke aanleidingen uit te sluiten. Een inspanningstest staat op het programma.
Ook staan nu Lixiana en Lanoxin op mijn menu. Wie bedenkt die (artiesten) namen? Respectievelijk een bloedverdunner om de ablatie voor te bereiden en een medicijn dat zorgt voor een regelmatige rustige hartslag. En dan kan er over minimaal vier weken een ablatie plaats vinden. Slangetje door de lies, en in een uur of twee, drie (Jeez het is maar één meter die ze hoeven te overbruggen) de elektriciteit van mijn beide boezems herstellen: van de lies, naar mijn rechterboezem, gaatje maken, linkerboezem en weer retour. (zie afbeelding). En dan zou alles weer helemaal ok moeten functioneren.
Dit is plan A. Er is ook al een plan B: beta-blokkers en pacemaker. Mooi om te weten, emotioneel houd ik het nog even van me af. Eerst de effecten van die medicijnen afwachten, testen doen en uitslagen afwachten en psychisch voorbereiden op een stevig ingreep (weliswaar routinematige voor de specialist, niet voor mij).
Dank Bert voor het verhaal, het scheelt heel veel denk- en zoektijd. Dank hartritme specialist Thomas voor de tijd en duidelijke uitleg. Alvast dank voor medewerkers MC Slotervaart en AMC voor de ingrepen en (na)zorg.
Update: Plan A is weggevallen. Mijn hart staat te vaak even stil. Binnenkort volgt een pacemaker en beta-blokkers. Ik word er niet zo vrolijk van. Officieel hartpatiënt. Dat had ik begin van het jaar niet zien aankomen.
No comments yet.