De eerste van 5 tranches van de 20 miljard euro is toegekend door het Nationaal Groeifonds. Het geld gaat naar kennisontwikkeling, infrastructuur en onderzoek, ontwikkeling en innovatie. “Zo wil de rijksoverheid zorgen voor de volgende generaties in Nederland. Zodat ook zij goede zorg, goed onderwijs en een leefbare omgeving hebben.“ Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hier weer flink lobbywerk en afstemming heeft plaatsgevonden. Ik ben benieuwd waar de eerste 3,5 miljard gaat vallen. Twee miljard daarvan in ieder geval naar infrastructurele projecten, spoorrails en tunnels.
Ik zou dan meer zien mogelijkheden zien in een tube tussen Amsterdam, Leeuwarden en Groningen, om in één keer op alle drie de punten de scoren. Ik zou ook wel eens een soort provinciale verdeling willen zien. Veel geld gaat naar technologische hotspots rondom AI, groene waterstof én kwantum mechanica. En er is geld voor twee onderwijsprojecten: voor Leven Lang Leren wordt er €90 miljoen. En €143 miljoen voor de transitie naar innovatief en toekomstig onderwijs. Er wordt daarbinnen een Nationaal Onderwijslab opgezet.
Werkt innovatie wel zo?
Nogmaals mijn indruk is dat het geld terecht komt bij grote clusters die er ja belangwekkende dingen mee zullen gaan doen om onze economie te versterken en innovatieslagkracht te verbeteren. Groot geld stroomt zo naar grote bestaande clusters en sijpelt beperkt door naar kleine innovatieve sectoren. Dat is van alle dag. (Lees Lobbyland van Ariejan Korteweg er maar op na. ) Veel innovatie komt van onderop en zoek vaak pas heel langzaam naar boven. Het begint bij een medewerker, een team dat een probleem heeft opgelost. Het lijkt soms voor deze innovatoren of bedrijvenprocessen én overheidsregelgeving een set speciale barricade regels heeft opgesteld.
Klein geld voor een grootse innovatie
Een spel om de kennis van gevaarlijke stoffen bij brandweerlieden te testen en te trainen. Het was zeker niet mijn idee. Een beetje hulp om het in een escaperoom te stoppen (tijdsdruk en teamcompetente). Dat het in Virtual Reality zou gebeuren lag voor de hand. Met beperkte middelen wist de Veiligheidsregio dit project door studententeams uit te laten voeren. Na 3 iteraties (van elk één semester) is er van een concept, een single- en uiteindelijk een multiplayer versie beschikbaar. Een kist met vier Quest 2 headset ligt te wachten. De software, de VR escaperoom game is nog niet helemaal 100%.
In de eerste video is te zien hoe innovatie tussen onderwijs en Veiligheidsregio werkt, om de tafel, concepten maken en testen
En dan, ruim een jaar later staat er iets heel anders, maar met de onderliggende thema’s en zelfde virtuele puzzels over gevaarlijke stoffen in een escaperoom.
Het studentenproject moet nog tiptop in orde voor, uiteraard, de meest kritische speler. Dat moet gebeuren door een marktpartij die voor het werk ook een marktconforme prijs vraagt. De schoorsteen moet daar ook roken. En die paar duizend euro (en het onderhoudscontract) is nu de bottleneck. En dat zien we zo vaak gebeuren. Uiteindelijk halen veel van deze goedbedoelde én echte zinvolle (in dit geval onderwijskundige) innovaties de eindstreep niet. Op dat moment is er geen budget voor. Van te voren is niet genoeg nagedacht over, het liefst, een kwantificeerbare businesscase. En dan nog wie bepaald dan of er geld voor wordt vrijgemaakt. Er is vast nooit over een wat ruimer implementatie- én onderhoudsbudget nagedacht.
Een belangrijke oorzaak is dat de initiatiefnemers hier niet direct mee bezig zijn. Ze hebben deze kennis niet in hun directe omgeving, en nooit over follow-up budgetten hebben nagedacht etc. Ze denken alleen maar aan innovatieve mogelijkheden om hun doelgroep (klanten, medewerkers, collega’s etc.) een betere beleving te geven, te ontdekken wat er met (in ons geval) technologie kan. Of het is nooit de core-business van het bedrijf geweest. In het geval van dit project is de initiator nog niet afgehaakt en zoekt druk naar partners-in-crime. €20.000 van de €143.000.000 zou hem en duizenden vrijwillige brandweerlieden zeker helpen. En misschien, omdat deze kennis best belangrijk is, mensenlevens redden.
Geef ze risicoloos speelgeld.
In onze projecten (door de studentenopdrachten in de minor Game Studio (038games)) hebben we nu een versnellingstruc bedacht. Voor de VR-projecten vragen we de opdrachtgevers een klein budget opzij te zetten (€250 is meestal genoeg) waarmee een team makkelijk 3D-assets kan kopen. Een paar jaar geleden liepen projecten enorme vertraging op doordat het maken van een zelfgemaakt 3D-model met kwalitatief goede en geloofwaardige animaties enorm veel tijd kost. Dat hoeft niet, er zijn in veel gevallen tegen lage kosten hoogwaardige modellen gratis of relatief goedkoop te verkrijgen. We vragen aan de opdrachtgevers om niet in te willen grijpen in het aanschafproces. Dat kost soms erg veel tijd. Vier weken wachten op een akkoord voor een asset in een tweewekelijks sprintproces duurt te lang. Eigenlijk geven we de studenten risicoloos speelgeld. De winst is dat vanaf de eerste demo er een realistische en levendige omgeving ontstaat. De 3D-artists kunnen zich focussen op de verhaalelementen, modellen en animatie die echt maatwerk zijn. Developers zijn af van al die placeholder-blokken die soms maanden in hun omgeving “hangen”. ( o ja een daar komt binnenkort een tafel). En studenten voelen zich super verantwoordelijk in de keuze en argumentatie van hun uitgaves. Al is het maar voor een asset van $2.
Het blijkt dat in veel creatieve en technische industrieën medewerkers al risico tijd hebben om te besteden aan hun eigen innovatief. Soms wel tot 20% van hun tijd. Het legt die bedrijven geen windeieren. En het geeft medewerkers autonomie. Ik zou dus pleiten om veel mensen in organisaties risicovrij speelgeld te geven. Of maak een pot waar medewerkers makkelijk gebruik van kunnen maken. Geef iemand desnoods de budgetverantwoordelijkheid als innovatiemakelaar met als extra taak een netwerk te bouwen. Misschien kan het nog te vormen Nationaal OnderwijsLab daar eens aandacht aan kunnen besteden.
Bovenstaande is door mij op persoonlijke titel geschreven.
No comments yet.