2013 leek soms wel het ren je rot in ziekenhuizen. Genoeg wachtkamers gezien en behandelbedden. Het startte in februari als mijn stiefmoeder Loes haar been gecompliceerd breekt. Op vakantie in Portugal. Na een lange terugreis belandde ze op de operatietafel van het UMCG in Groningen en herstelt sindsdien in een rolstoel. Het proces van botaangroei gaat, helaas voor iedereen, traag. Mijn vader zorgt en weert zich dapper.
In maart was mijn eerste gang naar de specialist. In dit geval de orthopeed. Tsja die linkerknie, het was al geen grootheid maar hij lijkt dit jaar minder en minder. Door al het latere gedoe van dit jaar is hij nog meer genegeerd. Dat heeft de rakker de laatste weken laten weten. Het voornemen voor 2014 is dan ook mobiliseren dat lijf. Een fris en fruitig kniegewricht zal het niet opleveren maar wel het plezier in lopen, fietsen en dergelijke.
Het echte werk begon in augustus. Een knobbel op de rechterbal (voor de kijker links) en na een rapido analyse, foto’s, bloedonderzoek etc. lag ik twee dagen later onder het mes in Tergooi Ziekenhuizen en werd voor de helft van mijn mannelijkheid “beroofd”. Ik heb de impact van die volledige operatie en de week stress of er kanker in het spel was, schromelijk onderschat. De terugslag kwam wat later. Toen bleek dat het “gezwel” geen kanker leek te zijn. Mijn bloedwaardes bleven dit echter nog steeds zeggen. Dan de lever maar. “Hoeveel alcohol drinkt u?” En zo verplaatste ik mij van de uroloog naar de vriendelijke internist.
Maar niet nadat we op de Spaanse grond van Fuerteventura weer rapido met een zeer koortsig kind (malaria had zo maar gekund na twee weken Oeganda) naar een ziekenhuis waren gespoed. De zorg is net wat anders daarL En met wat medicamenten in de hand verlieten we om 5 uur ‘s nachts het ziekenhuis. Meer een vlucht dan een goede diagnose. Ook nog eens staande gehouden door de politie op een lange kustweg die ik in 6 uur drie keer op en neer gereden was.
Mijn najaar werd gekenmerkt door bloedonderzoek, MRI van lever ed, bloedonderzoek, PET/CT scan (deze belevenis voor de verandering nog net in het oude Lichtenberg Ziekenhuis in Amersfoort) en uiteindelijk de conclusie: kanker zit er niet in dit lijf. Bloedwaardes zijn bijzonder en misschien wel erfelijk. Mijn onderzoeken zijn nu wel klaar. En van die naaldangst ben ik ook wel af. Ik heb fantastisch bloed dus misschien iets voor de Bloedbank?
Tussen dit alles door konden we nog een paar dagen gastvrij verblijven aan het bed van mijn schoonvader die met een flink gekneusde heup het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam in rolde. Om er met de diagnose longkanker twee weken later weer uit te gaan. Geen uitzaaiingen, gelukkig. Hij was er bijzonder vroeg bij. Hoe de 81 jarige geholpen gaat worden is de grote vraag voor 2014: opereren, bestralen of chemo. In de bijlage van de Volkskrant 28 december stonden hierover geen hoopgevende verhalen. Gemiddeld heeft hij nog negen maanden. Dus als u dit lezend een sigaret in de buurt hebt: lees het interview met Wanda de Kanter en stop asap met die sigaretten. Voor uzelf, uw partner , kinderen ed.
2014: ik wil in die ziekenhuizen echt minder komen!
No comments yet.